شاخصهای بیومتریکی مرتبط با آسیب ورزشکاران نخبه رشتههای رزمی و ارائه راهکارهای پیشگیرانه

چکیده مقدمه: ورزشکاران ملی سرمایه ی اجتماعی هستند و آسیب ورزشی واقعیتی است که این سرمایه های ملی را تهدید می ماید. هدف از پژوهش حاضر، تعیین شاخص های بیومتریکی مرتبط با شیوع آسیب ورزشکاران نخبه رشته های رزمی و ارائه راهکارهای پیشگیرانه بود.   مواد و روش ها: تحقیق حاضر ارتباط سنجی و از نوع همبستگی است. 36 ملی پوش مرد رشته های کاراته، جودو و ووشو در تحقیق حضور یافتند. ویژگی های بیومتریکی طبق دستورالعمل  انجمن بین المللی پیکرسنجی (isak) ارزیابی شد و برای جمع آوری اطلاعات آسیب ها از پرسشنامه استاندارد آسیب طب ورزشی استرالیا استفاده گردید. برای تعیین شاخص های  بیومتریکی مرتبط با آسیب ورزشکاران از آزمون همبستگی پیرسون با استفاده از نرم افزار آماری spss نسخۀ16 انجام شد.   یافته ها: از میان 17 شاخص بیومتریکی مورد مطالعه بین درصد چربی بدن (05/0p<)، جزء اندومورفی نوع پیکری (05/0p<)،  شاخص بازویی- زند اعلایی (05/0p<) و طول اندام تحتانی (05/0>p)  با شیوع آسیب ها رابطه معنی داری  وجود داشت.   نتیجه گیری: شرایط حرفه ای این ورزشکاران، کاهش وزن­ و وزن گیری های متعدد آن ها و نقش بافت چربی در کاهش توان عضلانی و بروز خستگی عضلانی؛ می تواند تفسیرگر ارتباط درصد چربی بدن و جزء اندومورفی با آسیب ورزشکاران باشد. ارتباط شاخص بازویی-زنداعلایی و طول اندام تحتانی با شیوع آسیب  ورزشکاران رشته های رزمی ممکن است به فراوانی مهارت های دستکاری و نقش توأمان اندام فوقانی و تحتانی در اجرای موفق ورشکاران این رشته مربوط باشد. بر این اساس توجه به برنامه های آماده سازی اختصاصی ورزشکاران در الگوهای حرکتی، عضلات و مفاصل درگیر و روش های صحیح گاردگیری، ورود ضربه، دفاع و  فرود آمدن پس از پرتاب شدن از کاربردی ترین راهبردهای پیشگیرانه است.